Eén van de mooie aspecten in onze organisatie is de verbondenheid onder collega’s. Want werken in hulpverlening verbindt collega’s op een andere manier. Jouw collega’s zijn niet alleen degenen waarmee je het verloop van je dag deelt. Het zijn ook mensen waarmee je in niet alledaagse situaties terecht komt. Waar je op moet rekenen. Wiens leven soms letterlijk in jouw handen ligt. En met wie je levens redt. Wanneer gepassioneerde mensen samenwerken, ontstaan vaak heel mooie vriendschappen. Op internationale dag van de vriendschap willen we enkele van deze vriendschappen in de kijker zetten.
“Zes jaar geleden bracht Kevin ons alle drie samen. Hij was brandweerman in post Sint-Niklaas en na de uren in post Sint-Gillis-Waas. Wij gingen al vaak samen mountainbiken of lopen en Dimitri sloot hier graag bij aan. Het waren vaak pittige tochten of loopjes, maar steeds in goede sfeer. Elkaar tot het uiterste drijven om beter te worden was hierbij niet weg te denken. Onze sportieve uitstappen bleven niet onopgemerkt. Want soms gingen meerdere brandweercollega’s en vrienden mee mountainbiken. We vormden en leuke en diverse groep. Zelfs op verplaatsing. En afsluiten doen we uiteraard met een drankje. Ons samen fysiek uitleven is soms echt nodig. Want als brandweerm/v kom je in situaties terecht waar anderen zich moeilijk een beeld bij kunnen vormen. Ventileren over interventies met iemand die weet hoe het is, is soms nodig. Op die manier creëren we een (h)echte en sterke band.” – Laurens
“Ik leerde Stephanie kennen via mijn broer. Zo kwam ze regelmatig bij ons thuis en op die manier ontstond onze vriendschap. Het ging van spontane babbeltjes in de keuken naar samen op stap gaan. En we werden beide vrijwillig ambulancier in post Kruibeke. Stephanie is intussen samen met Jahro. Die volgde samen met mijn man Alejandro de opleiding tot brandweerman. Dat het ook tussen de mannen goed klikt is natuurlijk leuk. Het deed onze vriendschap nog meer groeien. Wij lopen elkaars deur niet plat maar als er iets is kunnen we wel steeds bij elkaar terecht. Zo hebben we elkaar bijvoorbeeld enorm gesteund tijdens de zwangerschap, de bevalling of in de periode erna. Maar ook voor een spelletje of om eens iets te gaan eten weten we elkaar te vinden.” – Jana
“Jan en ik leerden elkaar kennen als vrijwilligers bij de brandweer, waar we allebei in dezelfde ploeg zitten. Tijdens interventies werk je nauw samen, maar vooral na de interventies bouw je een band op. Je blijft vaak napraten na een interventie. Als ploeg spreken we zelfs vaak thuis af, helpen we elkaar bij verbouwingen en geven we elkaar een duwtje in de rug bij een private carrièreswitch. We kunnen echt op elkaar rekenen. Daarom heb ik Jan gevraagd als getuige op mijn trouwfeest komende september. Hij is kind aan huis bij ons en ik kan echt op hem rekenen. Mijn aanstaande vrouw (die ik ook hier leerde kennen) haar getuige is ook een vrouw van een collega. De banden die hier ontstaan zijn uniek. We zijn meer dan collega’s.” – Paul
“Als kleiner specialisatieteam is het echt belangrijk om goed ‘aan elkaar te hangen’. Door veel te oefenen en te trainen leren we niet alleen de technieken maar ook elkaar door en door kennen. Onze teambuilding versterkt onze band nog feller. Op die manier is ons RED-team volledig op elkaar ingewerkt en dat schept een sterke vrienden- én vertrouwensband. Wij moeten elkaar voor de volle 100 percent kunnen vertrouwen. Want tijdens een redding in de hoogte of in de diepte mag er geen seconde twijfel zijn. Een reddingsactie is geen onemanshow maar een goed geoliede samenwerking waarin elke gelegde knoop en zekering van levensbelang is. En daarom wordt het kleinste misverstand, de minste wrevel onmiddellijk uitgepraat. Die band hebben we trouwens met klimmers in heel Europa. Vraag maar aan collega’s van @ZoneCentrum of @Zone1, Wales, of eender waar in Europa. We spreken allemaal eenzelfde universele taal. Met bijvoorbeeld ‘arizona vortex’ en ‘aztec’ weet iedereen wat er bedoeld wordt. Als dat geen band schept!” – Philip
