We hadden al enkele straffe madammen rondlopen in onze organisatie (we lieten hen al eens aan het woord – ter info: intussen zijn het er al 53). We hadden toffe vrijwillige brandweervrouwen, vrijwillige en beroepsambulanciers, vrouwen in de ondersteunende diensten maar nog geen enkele beroepsbrandweervrouw. Tot 1 maart 2019. Toen kwam Barbara (jawel, zoals de patroonheilige, dit hadden we zelf niet beter kunnen verzinnen) naar post Melsele om haar eerste dag te starten als beroepsbrandweervouw-ambulancier. Alweer een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van onze zone.
We lieten Barbara (voormalig beroepsambulancier bij ons) zelf aan het woord.
Beroepsbrandweervrouw worden, geen voor de hand liggende keuze voor veel vrouwen. Voor jou duidelijk wel! Wat spreekt je zo aan?
“Brandweervrouw of ambulancier worden doe je niet zomaar. Het komt uit je hart, je gevoel, je passie. Hierin maakt het niet uit of je man of vrouw bent. Het geeft enorm veel voldoening en een warm gevoel als je mensen kan helpen. Dan spreek ik voor zowel het deel brandweer- als ambulancezorg. Een interventie loopt niet altijd positief af. We kunnen niet altijd helpen. Maar ik weet dat ik er alles aan gedaan zal hebben om het toch te proberen.”
Je bent zelf vrijwillig sergeant in een andere zone, en maakt nu de overstap naar de beroepsbrandweer. De eerste beroepsbrandweervrouw in onze zone! Pionierswerk met andere woorden. Hoe ervaar je het? Ben je enthousiast, zijn er bezorgdheden?
“Ik doe mijn job als sergeant heel graag. Ik heb veel respect voor de mannen, en ze geven me dat ook terug. Als sergeant ga ik zeker nog mee op het terrein. Maar af en toe mis ik toch wel het brandweerman zijn. De handen eens goed vuil maken en me geen zorgen maken over eindbeslissingen. De combinatie van de twee is dus perfect. Ik zie het helemaal zitten.
Hoe het zal zijn om de eerste beroepsbrandweervrouw in de zone te zijn? Geen idee. Ik vermoed dat niemand weet hoe dat zal lopen. Het zal voor allebei wat zoeken zijn zoals dat steeds is als een team uitbreidt. Voor de mannen zal het ook aanpassen zijn om een vrouw in de ploeg en in de post te hebben. Maar ik weet dat ik mijn job kan. Ik heb mijn sterkere en zwakkere punten, net zoals elke brandweerman. Dit heeft niks te maken met vrouw of man zijn. Ik ben zeker enthousiast om als eerste beroepsvrouw eraan te beginnen. Het is zoals je normaal start op een nieuwe job: iedereen leren kennen, wennen aan de samenwerking. Ik ben alleszins blij dat ik in een toffe ploeg terecht kom. Ik ben ervan overtuigd dat ik een eerlijke kans zal krijgen om te tonen dat ik het in mij heb en zoals gelijk wie behandeld zal worden. Het is zeker spannend afwachten.”
We moeten er geen taboe van maken. De brandweer is – nog steeds – overwegend een mannenwereld. Het aantal vrouwen is sterk aan het stijgen, maar we raken nog niet echt aan een 50/50-verhouding! Is dat iets wat je zelf ook nauw aan het hart ligt? Wil je graag aantonen dat vrouwen hier evengoed hun plaats hebben?
“Dat taboe mag inderdaad doorbroken worden. Er zijn genoeg vrouwen die deze job kunnen. Een vrouw en brandweer gaan niet samen? Zeker wel! Het gaat zeker niet om beter of slechter zijn. Iedereen heeft zijn/haar kwaliteiten. Ik ga niet liegen: werken bij de brandweer betekent ook dat je jouw mannetje moet kunnen staan. De ‘mopjes en zever’ leer je vanzelf relativeren, zeker eens je de mannen kent. Dan is het gewoon belangrijk om geen schrik te hebben om af en toe eens te wijzen op grenzen. Je blijft een vrouw, en je mag daar ook voor staan.
Het is niet zo dat ik me per se een vrouw in de brandweerwereld voel. Ik voel me vooral deel van een ploeg, van een team.”
Wij zijn alvast blij dat Barbara ons team zal versterken en wensen haar veel succes!